24 czerwca 1981 roku rozpoczęły się objawienia Matki Bożej w Medziugorje. Sześciorgu młodym Chorwatom ukazała się postać na wzgórzu Crnica. Maryja przekazała tam współczesnemu światu orędzie pokoju, wezwała do nawrócenia, postu, modlitwy, umocnienia wiary, a także wypełniania przykazań Bożych.
Wokół objawień w Medziugorje
Medziugorje, czyli „Między górami” to osada rolnicza położona w dolinie osłoniętej przez kilka znaczniejszych gór. Do jednej z nich, zwanej Crnica, przylega nieco mniejsza Podbrdo, czyli Pogórze. Niedaleko jest także Krizevac (Krzyżowa Góra), na szczycie której umieszczono w 1933 r. ogromny, kamienny krzyż, aby upamiętnić, że od śmieci Chrystusa minęło 1 900 lat.
Związki Medziugorje z religią wyprzedzają jednak znacząco rok 1933. Od XV w., aż do końca wieku XIX wiara katolicka wiązała się tam ze znacznym ryzykiem. Panowały rządy Turków i islamu, zaś wielu misjonarzy spotkała męczeńska śmierć. Jednak wiara przetrwała i rozkwitła. W XX wieku Jugosławii narzucono nowe jarzmo. Po drugiej wojnie światowej kraj znalazł się pod rządami komunistów, wspieranych przez Związek Radziecki. Oficjalnie propagowany był ateizm, zaś Kościół musiał starać się niwelować zbędne spory (Odell 1995: 141).
W takich okolicznościach doszło do objawień w Medziugorje. Jednak jak pisze uznawany za światowy autorytet ks. Rene Laurentin, Jugosławia to kraj gdzie nie były stosowane brutalne represje: „Jugosławia to jedyny kraj Europy Wschodniej, gdzie objawienia niekoniecznie muszą stać się powodem gwałtownych represji, w którym kontrolowane są przez władzę w sposób nierównomierny i dla obcokrajowca raczej zaskakujący. Widzących poddawano wielokrotnym przesłuchaniom policyjnym, badaniom lekarskim i psychiatrycznym. Nie zostali jednak uwięzieni. Nieustępliwość – mających odwagę wymagać poszanowania prawa – rodziców doprowadziła do zaprzestania przesłuchań, które legalnie mogą się odbywać jedynie w ich obecności (ponieważ przesłuchiwani byli małoletni). Kapłan wraz z kilkoma innymi osobami został wypuszczony na wolność; poniechano także stosowanych przeciwko mnie represji” (cyt. za Pannet 2007: 118). Ostatnie słowa odnoszą się do samego Laurentin, który został zatrzymany, a następnie uwolniony.
W myśl tego, co głosiła prasa jugosłowiańska „wydarzenia te są zjawiskiem religijnym, a więc legalnym i korzystnym dla gospodarki kraju”, a wszystko to dzięki napływowi pielgrzymów, których liczba sięga w niektóre dni 100 000 osób (tamże: 119).
Źródło: www.medjugorje.ws/pl/apparitions/
Dzięki objawieniom Matki Bożej Medziugorje ze zwykłej wiejskiej parafii przemieniło się w miejsce, gdzie gromadzą się tłumy pielgrzymów z całego świata (w pierwszych dwudziestu latach było ich ponad 20 milionów) i przez to w jedno z największych światowych centrów modlitwy porównywalnych z Lourdes i Fatimą.
Objawienia w Medziugorje – przebieg wydarzeń
24 czerwca 1981 r. około godziny 18.00 sześcioro młodych ludzi: Ivanka Ivanković, Mirjana Dragićević, Vicka Ivanković, Ivan Dragićević, Ivan Ivanković i Milka Pavlović, zobaczyło na wzgórzu Crnica młodą niewiastę z dzieckiem na ręku, która ręką dawała im znak, aby do niej podeszli. Rozpoznali w niej Matkę Bożą, jednak byli zbyt zaskoczeni i wystraszeni, aby się do niej zbliżyć. „Widziałam Najświętszą Panienkę trzymającą Jezusa – opowiadała później Ivanka ojcu franciszkaninowi Svetozarowi Kraljevicowi – a potem Mirjana i Milka też się obejrzały i Ją zobaczyły”.
Następnego dnia czworo z nich: Ivanka Ivanković, Mirjana Dragićević, Vicka Ivanković i Ivan Dragićević, odczuło że coś mocno ich przyciąga w kierunku miejsca, gdzie dzień wcześniej widzieli postać kobiety. Przyłączyli się do nich: Marija Pavlović i Jakov Čolo. Tym razem odważyli się podejść. Rozmawiali i modlili się z Maryją (dlatego to 25 czerwca obchodzony jest jako rocznica objawień).
Wedle świadectwa wizjonerów od tego dnia mieli codzienne objawienia, razem lub osobno, gdziekolwiek się znajdowali. Milka Pavlović i Ivan Ivanković nigdy więcej już nie widzieli Matki Bożej.
Zainteresowani objawieniami ludzie z parafii, a potem z okolicznych miejscowości zaczęli gromadzić się najpierw na wzgórzu, a potem w kościele. Zaraz po rozpoczęciu objawień zaczęło się także prześladowanie wizjonerów, ich rodziców, rodzin, parafian, księży, a nawet pielgrzymów. Wizjonerzy byli zabierani na przesłuchania policyjne i badania psychiatryczne, ale zawsze potwierdzano, że są zdrowi. To samo potwierdziły badania dokonane w późniejszym okresie.
Od 25 do 29 czerwca objawienia miały miejsce na wzgórzu Crnica, lecz wkrótce policja zabroniła tam wstępu. Od 30 czerwca objawienia odbywały się potajemnie i z czasem zaczęły mieć miejsce w kościele wobec tłumu parafian i pielgrzymów. Miejscowy biskup początkowo okazywał przychylność, ale wobec ciągłych konfliktów z franciszkanami stał się ich przeciwnikiem. 25 marca 1985 r. zabronił zgromadzeń w jakimkolwiek lokalu przylegającym do kościoła, a w sierpniu 1987 r. zakaz ten objął także plebanię. Od tej pory objawienia były utrzymywane w największej dyskrecji: w domu wizjonera lub jeśli pragnie on uczestniczyć w Mszy św. na galerii, bez świadków i za zamkniętymi drzwiami (Laurentin 1994: 115-116).
Postać przekazała każdemu z widzących dziesięć tajemnic. Ich realizacja zależy najprawdopodobniej od nawrócenia i modlitwy chrześcijan. Niektóre z tych tajemnic dotyczą niebezpieczeństw, takich jak wojny i kataklizmy zagrażające światu, a przede wszystkim Kościołowi katolickiemu. Maryja kieruje do ludzi prośbę o pojednanie każdego człowieka z Bogiem i z bliźnim, oraz o ożywienie wiary chrześcijańskiej: „Przychodzę nawrócić i pojednać cały świat… Szczęśliwi, którzy nie widzieli, a uwierzyli… Niechaj kapłani trwają nieugięcie w wierze i niech przychodzą wam z pomocą!… Jest tylko jeden Bóg i jedna wiara. Pokutujcie za grzechy!” (Pannet 2007: 119-120).
