19 września 1846 r. w La Salette we Francji Matka Boska ukazała się dwojgu pastuszkom: piętnastoletniej Melanii Calvat (zwana Mathieu) i jedenasto-letniemu Maksyminowi Giraud. La Salette to górska wioska we Alpach, w pobliżu Grenoble.
Wizjonerzy z La Salette
W La Salette objawienia doświadczyło dwoje pastuszków. Oboje, Melania Calvat i Maksymin Giraud pochodzili z Corps i pomimo młodego wieku musieli pracować na swoje utrzymanie. Nie byli także przesadnie religijni.
Melania Calvat w 1846 r. miała prawie piętnaście lat. Była dość drobną jak na swój wiek, poważną dziewczynką, która raczej stroniła od ludzi. Jej rodzice byli ubodzy i musieli wysyłać córkę do pracy przy bydle lub owcach.
Maksymin Giraud, jedenastoletni chłopiec, uchodził za urwisa. Jego ojciec więcej czasu spędzał w oberżach niż z synem, a macocha zajmowała się swoimi dziećmi, a nie synem męża.
Objawienie w La Salette – przebieg wydarzeń
We wrześniu 1846 r. Maksymin Giraud i Melania Calvat prowadzili stado krów i kozę na pastwisko. Znali się zaledwie kilka dni, oboje pracowali u gospodarzy z sąsiednich miejscowości.
Zatrzymali się, aby zjeść śniadanie. Dzień był dosyć ciepły, więc ogarnęła ich senność. Zapadli w drzemkę. Spali około dwóch godzin, kiedy Melania obudziła się i zawołała na Maksymina, że muszą przecież poszukać krów.
Weszli na wzgórze, żeby lepiej widzieć. Tam z radością dostrzegli stadko, które najspokojniej w świecie żuło trawę. Popędzili je z powrotem do wioski. Kiedy wracali, zobaczyli w wąwozie świetlistą kulę. Zaczęła ona powoli się otwierać, aż w jej wnętrzu dostrzegli skuloną, płaczącą kobietę, która po chwili wstała.
fot. nikolastan, CC BY 2.0
fot. Fphotos, CC BY-SA 3.0
Postać ubrana była w białą szatę, głowę osłaniał jej jarzący się welon, na który była założona wysoka korona. Na ramionach miała szal, haftowany w różyczki, a talię opasał żółty fartuch. Na szyi wisiał łańcuszek z krzyżem.
Niewiasta przemówiła do nich najpierw po francusku, ale dzieci nie znały tego języka. Po chwili, jakby dopiero teraz zdając sobie sprawę, że dzieci Jej nie rozumieją, posłużyła się miejscowym dialektem.
Kobieta zaczęła im opowiadać o swoim Synu, który coraz bardziej gniewa się na ludzi, a ona nie ma już siły powstrzymywać jego gniewu. Zapowiedziała sąd nad ludźmi, jeśli nie nawrócą się na Boga. Z każdym z dzieci rozmawiała indywidualnie. Nakazała im się modlić.
Kiedy skończyła mówić poszła w głąb wąwozu, aby wejść na zbocze. Na szczycie wolno uniosła się w powietrzu, otoczyła ją znowu kula światła i zniknęła. Dzieci nie wiedziały kim była ta kobieta i dlaczego ją widzieli. Podejrzewali, że to musiała być jakaś wielka święta.
Kiedy wrócili z krowami, gospodarz chciał koniecznie wiedzieć dlaczego się spóźnili. Spytał więc Maksymina, a gdy chłopiec wszystko mu opowiedział, wyśmiał go. Chłopiec powtórzył tę samą opowieść u pracodawcy Melanii. Państwo Pra także mu nie uwierzyli, więc zawołali dziewczynkę.
Była to poważna piętnastolatka, nieskora do żartów. Na początku wzbraniała się, że Maksymin już wszystko powiedział, ale w końcu i ona potwierdziła swoimi słowami jego opowieść. Ablandins była niewielką wioską i już niedługo pod domem państwa Pra zebrali się zaciekawieni sąsiedzi.
Następnego dnia dzieci zabrano do proboszcza. Ten z miejsca zaakceptował objawienia i opowiedział o nich podczas Mszy. Zaniepokoiło to biskupa, jednak wieść o objawieniach szybko rozprzestrzeniła się po wszystkich dolinach.
Doprowadziło to do wielu nawróceń, zaś do komunii św. ustawiały się kolejki. Niedługo po objawieniu w jego pobliżu wytrysnął strumień, zaś w rocznicę objawień na miejsce wspięła się procesja złożona z około 50 tysięcy osób.
Biskup powołał komisję, mającą sprawdzić autentyczność objawienia. Dzieci poddano obserwacji. Rozpoczęły one naukę w klasztorze w Corps. Po czterech latach Maksymin rozmawiał z Janem Vianney, uznanym później za świętego. Jednak po tym spotkaniu Jan Vianney uznał objawienie w La Salette za mistyfikację. Zweryfikował swój pogląd po ośmiu latach, kiedy poprosił Najświętszą Panienkę o potwierdzenie tego objawienia.
W 1851 r. biskup de Bruillard uznał objawienie w La Salette, a także kult Matki Boskiej z La Salette. W 1879 r. ukończono bazylikę. Powołano też zgromadzenie Ojców z La Salette.
Wydarzenia po objawieniach w La Salette
Maksymin wstąpił do seminarium w Grenoble, a Melania do klasztoru Sióstr Opatrzności w Corenc. W 1851 r. papież Pius IX poprosił wizjonerów, aby spisali treść objawienia w La Salette. Tekst Melanii był dłuższy i bardziej przejmujący – dotyczył kar jakie czekają ludzkość, przedstawiał apokaliptyczną wizję przyszłości. Natomiast tekst Maksymina zapowiadał miłosierdzie i powrót do poprzedniego stanu rzeczy.
Maksymin (Maximin) nie został kapłanem. Przez pewien czas studiował medycynę, pracował jako farmaceuta, aż w końcu został mechanikiem. Brakowało mu pieniędzy, co wykorzystali inwestorzy do promocji jednego z trunków. Umarł 1 marca 1875 r.
Również Melanie nie zaznała w życiu zbyt wiele szczęścia. Nie potrafiła dostosować się do klasztornego życia. Przeszkadzała jej także sława jaką się cieszyła. Zmieniała kolejne klasztory, aż trafiła do Altamura we Włoszech. Umarła 15 grudnia 1904 r.
fot. Fphotos, CC BY-SA 3.0
Bibliografia:
- Ks. R. Ukleja Sdb, Łzy Maryi. Objawienia i cuda maryjne wczoraj i dziś, Warszawa 1997.
- C. M. Odell, Ci, którzy Ją widzieli. Objawienia maryjne, Gdańsk 1995.
- G. Schmertzing, Tajemnica Maryi. Objawiam się całemu światu, Warszawa 2008.
- La Salette… Czy jeszcze aktualne?
http://www.voxdomini.com.pl/roz/salette/la_salette.html (17.02.2011). - La Salette 1846 r., http://www.marypages.com/LaSalettePolish.htm (17.02.2011).
- Sekret z La Salette,
http://www.tradycja.koc.pl/La_Salette_Oredzie.html (17.02.2011). - Świadkowie: Maksymin i Melania, http://www.saletyni.pl/la-salette/dzieci.
Nie wierzę w te całe objawienia:P ale fajnie się czyta
Jak nie wierzysz, to nie powinieneś czytać;) jeszcze Ci się odmieni.